In een minuut verandert je hele leven.
Padre Toño heeft in Mejicanos een kliniek opgericht. Nu bijna tien jaar geleden deed hij dat met de enige bedoeling om de tattoos van de jongens of meisjes die uit de jeugdbendes wilden stappen te verwijderen. Het is een pijnlijk proces, waar tijdens elke beurt een heel klein beetje van de tattoo’s wordt weggebrand. De jongeren hebben een lange herstelperiode nodig en uiteindelijk is het altijd zichtbaar dat ze tattoo’s hadden. Volgende maand begint de kliniek met een nieuw laser apparaat om de tattoo’s te verwijderen, minder pijnlijk en sneller te genezen. Het eindresultaat is ook veel beter.
Geleidelijk aan is de kliniek gaan uitbreiden. Nu kun je er een huisarts bezoeken en slechts 3 dollars voor een raadpleging betalen. De tandarts of een gynaecoloog kosten slechts 5 dollars. De normale prijs in San Salvador voor dergelijke raadplegingen is 30 dollars. De mensen kunnen er ook hun medicijnen kopen tegen zeer voordelige prijzen. Zoals bekend is El Salvador een van de duurste landen ter wereld voor wat betreft de medicijnen (en heel veel andere dingen). Voor de mensen uit die arme buurt is de kliniek van de Padre een oplossing voor hun gezondheidsproblemen. Een van de twee nederlandse journalisten, die tegen het einde van zijn werkbezoek ’s morgens opstond met boven de 40 graden koorts, weet nu dat de kliniek erg efficiënt is. In een paar dagen was hij voor zoverre genezen dat hij veilig de terugreis naar Nederlnad kon beginnen. Alle labo onderzoeken, raadplegingen bij de arts en de voornaamste medicijnen waren daar voorhanden tegen zeer voordelige prijzen. Zijn ziekteverzekering in Nederland zal tevreden zijn...
Maar goed, we zaten in de kliniek te wachten tot we het verwijderen van tattoo’s konden filmen (ik zeg “we” omdat ik me voelde als een van het team). Terwijl we zaten te wachten begonnen we een gesprek met Sara, die naar een raadpleging kwam voor haar dochtertje Alicia, nu 3 jaar oud. We vroegen wat er mankeerde bij Alicia.
Sara (zeker nog geen 30 jaar) vertelde ons het volgende vreselijke verhaal: “Toen ik nog kind was leerde ik van mijn moeder dat het verkopen van spullen op straat de enige manier is om wat inkomsten te hebben. Ik zit dus dagelijks voor mijn deur met op een tafeltje wat spullen die ik kan verkopen. Mijn dochtertje, Alicia, was 2 jaar oud en zat naast me te spelen toen ik plotseling hoorde schieten. Ik keek om en zag een jongen voor mijn voeten neervallen. De jongen kreeg vijf kogels in zijn rug en viel dood bovenop Alicia. Met behulp van de buren konden we de jongen verplaatsen. Ik was heel tevreden dat ik geen bloed zag bij Alicia. Toch reageerde ze niet normaal en zijn we naar het kinderziekenhuis “Hospital Bloom” gegaan. Daar stelden ze vast dat Alicia een kogel gekregen had die haar beide longen doorboorde en uiteindelijk in het ruggemerg tussen de derde en vierde wervel is blijven vastzitten.
Alicia, een erg vrolijk kind, is voor de rest van haar leven verlamd vanaf haar middel. Lopen zit er voor haar nooit meer in. Ze is totaal afhankelijk van anderen en moet nu nog voortdurend onder behandeling. Zuurstof voor haar longen. De verlamming is ook oorzaak van incontinentie. Alleen mentaal en met haar armen is Alicia wonderbaarlijk goed. Natuurlijk beseft ze helemaal nog niet hoe ernstig haar situatie is. Maar maanden op intensief care te hebben gelegen is ze wer thuis, maar moet wekelijks op raadpleging. Dagelijks moet ze tien medicijnen innemen. Natuurlijk kan Sara die medicijnen nooit betalen. Gelukkig is de kliniek van Padre Toño er om haar te helpen. Sara kent de naam van elke medicijn en weet precies waarvoor ze dienen en wanneer Alicia die moet innemen.
In een seconde is het leven van Alicia én van haar moeder totaal anders geworden. Alicia afhankelijk van haar moeder en haar ongeving. Sara 100 procent aandacht voor elk signaal dat gevaar kan betekenen voor Alicia. In het begin was vader thuis om voor de oudste dochter te zorgen, terwijl Sara met Alicia naar het ziekenhuis of de kliniek was. Maar haar man zit sinds enkele maanden in de gevangenis “voor iets wat op het werk gebeurd is”, zo zegt Sara het diplomatiek.
Dat is een van de vele voorbeelden van het dagelijkse leven in de arme buurten. Niemand vraagt zich af hoe de slachtoffers van het geweld nu verder moeten. Het hele leven van Sara en haar dochtertje Alicia is getekend door een seconde geweld. Wanneer houdt het op? Wat kun je er tegen doen? Onmacht bepaalt het lot van de slachtoffers.
Eergisteren horen we het nieuws dat een jonge vrouw van 20 jaar vermoord terug gevonden werd ergens op de openbare weg in Opico. Verderop de weg werd haar baby van 6 maanden oud, levend maar helemaal uitgedroogd teruggevonden. De baby ligt op Intensive Care in het ziekenhuis. Het wordt een heel leven zonder ouders... Wanneer houdt het op????
Tot een volgende keer
Groetjes van,
Rosa (Guadalupe) en Willibrord (Guillermo)
No hay comentarios:
Publicar un comentario