Nu we alweer bijna een half jaar uit El
Salvador weg zijn en terug in België wonen, voelen we aan dat het steeds
moeilijker wordt om precies aan te voelen wat er in El Salvador gebeurt. Er is
een groot verschil e.e.a. dagelijks mee te maken of dagelijks de kranten en
artikelen daarover te lezen. Onze blogs zullen zich dus moeten beperken tot het
vertalen (soms vrij vertalen, soms met wat eigen commentaar er bij) van
artikels die we relevant vinden. Hierbij dan zo’n eerste vertaling, die ook wat
licht werpt op de achtergrond van de gebeurtenis rondom burgemeester Bukele
(van onze vorige blog)
Overeenkomende extremen.
Rodolfo Cardenal, Directeur Centrum Monseñor Romero van de UCA
Het zouden onoverbrugbare
tegenovergestelde standpunten zijn die verhinderen dat ARENA en het FMLN aan tafel gaan zitten om te
onderhandelen over de oplossing van de structurele problemen van het land.
Maar, de manier die het FMLN gebruikt heeft om de burgemeester van San Salvador
uit de partij te zetten toont aan dat die tegenstellingen niet zo extreem zijn
als de leiders van de partijen zich inbeelden. Er zijn meer overeenkomsten dan
ze willen erkennen. Ze benadrukken de tegenstellingen want de eigenheid van
elke politieke partij hangt af van die
veronderstelde verschillen die hen van elkaar scheiden en die ze bevechten.
Mauricio Interiano, Voorzitter van ARENA
Als we even de persoonlijkheid van de
burgemeester (veel besproken, dat wel) vergeten, de partij heeft hem
verloochend omdat ze geen mening verschillen verdragen. De onderwerping van de
leden aan de richtlijnen van de koepel moet totaal zijn. In ARENA gebeurt
precies hetzelfde. Dat was duidelijk een tijdje geleden toen twee
volksvertegenwoordigers van de partij een crisis binnen de partij veroorzaakten.
Het FMLN is even vertikaal en autoritair als ARENA. De een in naam van het
volk, de ander in naam van de demokratie.
Bukele en Medardo Gonzalez, secretaris generaal van FMLN, toen ze nog vrienden waren
De jongeren die de oorlog van de jaren 70 niet
meegemaakt hebben en vreemd staan tegenover de verouderde praktijken van beide
partijen, zijn walgelijk in de ogen van de leiders, zelf verouderd in leeftijd,
in ideeën en horizon. Geen van beide partijen verdraagt kritische vragen over
hun manier van handelen noch de oproep tot ideologische openheid of nieuwe
manieren van opereren. Geen van beiden weet hoe interne verschillen te
hanteren. Door de aanbreng van de nieuwe generaties te verwerpen, sluiten ze
elke mogelijkheid tot vernieuwing uit. Terwijl men die tendentie niet
doorbreekt, verouderen de partijen en de leiders samen, tot er een alternatief
verschijnt, gevoed door ontevredenheid over die manier van aan politiek doen.
Javier Siman, pre-kandidaat van ARENA voor president
De twee mogelijke kandidaten voor het
presidentschap van ARENA kiezen voor die optie. Ze cultiveren sectoren die
veraf staan van de trditionele partij politiek, die strijden om binnen het
neoliberaal kapitalisme te overleven. Beide heren proberen de stem te verleiden
die kan leiden tot hun verkiezing als kandidaat. Ze nodigen uit om deel te
nemen en tot eenheid binnen de partij, om rechtzetting te eisen aan de politici
en ze beloven een nieuwe manier van regeren. Maar wel zonder duidelijkheid
waaromheen ze zich moeten verzamelen, noch wat het convreet betekent. Wel
eigenaardig: die oproep sluit de leiding van ARENA niet in. Wellicht omdat beiden
denken dat de deelname promoveren, correct handelen voldoende is voor een
geschikte politiek. Als dat zo is, dan verdwijnt het nieuwe meteen. In elk
geval is het verbazingwekkend dat ze nog niet door hun partij teruggefloten
werden. De interpellaties en de beloftes die ze doen aan de midden klasse
zullen waarschijnlijkheid verkrijgen als ze de confrontatie met de leiders, die
totaal anders handelen dan de twee mogelijke kandidaten, overwinnen.
Carlos Calleja, pre-kandidaat van ARENA voor president
Op economisch vlak zijn beide partijen
neoliberaal. Ze verschillen alleen in hun doelgroep. Het FMLN verschaft
voordelen aan de bedrijven die een band met de partij hebben; ARENA aan enkele
heel grote kapitalen.
Voor wat betreft de veiligheid, beide
partijen kiezen voor repressie, een politiek die door ARENA geïntroduceerd en
verstevigd werd en die nog steeds niet bevraagd wordt door haar leiders.
Voor wat betreft belastingen beiden
opteren voor indirecte belastingen, die meteen de laagste inkomens aantast;
niemand interesseert het om de belasting onduiking of omzeiling uit te roeien
of om een progressieve fiscale hervorming te promoten.
En, in verband met verkiezingen, beide
partijen verzetten zich om kenbaar te maken wie de partij financiert zodat
duidelijk zou worden wie hun bondgenoten zijn.
Bij tweede graads verkiezingen verdelen
beide grote partijen de plaatsen, zodat de staatsinstellingen steeds onder hun
macht vallen.
Bij de wetgevende macht stemmen ze volgens
numerieke meerderheid. De mindere partijen worden geminacht, ook al komen ze
met soms relevante ideeën.
Beide grote partijen voelen zich uitermatig
ongemakkelijk als andere overheids instellingen (zoals het grondwettelijk hof
bv.) zich gewettigd inmengen in hun overdreven grote presidentiële macht.Onlangs overleed er zowel van het FMLN als
van ARENA een vooraanstaand functionaris (Hato Hasbun, onderhandelaar voor heel
veel zaken bij het FMLN en expresident Armando Calderón bij ARENA). De openheid
en bekwaamheid van beiden werd ten hemel geprezen, niet alleen door hun eigen
partij, maar ook door de tegenpartij. Alleen maar tirades vol lof. Maar geen
van beide partijen volgt hun voorbeeld. Die lof uitingen zijn dus holle woorden
die vanzelf uitsterven. De zo bewonderde en geloofde deugden worden niet
voortgezet door de leiders of de overlevende leden van beide partijen. Het zijn
dus dode herinneringen precies op het moment dat de nationale crisis en de
onverdraagzaamheid flexibiliteit, onderhandeling en verplichtingen vereisen. De
beste manier om de herinneringen aan de verdiensten van beide heren, die ze zo –en
terecht- bewonderen, eer aan te doen is door verder te gaan met wat zij deden.
Hato Hasbun
Armando Calderon Sol
Dus dienovereenkomstig zouden ze aan tafel
moeten gaan zitten om te onderhandelen, zonder nog meer uitstel want de crisis
kan niet wachten en het lijden van de meerderheid die die moet verdragen is
elke dag groter. Het eerste en belangrijkste agenda punt moet dan ook zijn wat het
leven van onze mensen zo wanhopig maakt. Ze zeggen toch dat ze ten dienste
staan van deze mensen en hen willen beschermen, dat ze niet willen dat ze het
land ongewild moeten verlaten of dat ze zich moeten overgeven aan de grillen
van de bendes of van de georganiseerde misdaad.
Tot een volgende keer,
Rosa (Guadalupe) en Willibrord (Guillermo)
No hay comentarios:
Publicar un comentario